Over Judith Nab producties
Het oeuvre van Judith Nab producties  is een ode aan het onbekende en de verbeelding. Vandaar dat Nab zich ook in haar kunstenaarschap niet wil vastleggen: Samen met componist Simone Giacomini, filmmaker Tessa Janssen, en geluidsman Han de Jonge maken zij theatrale installaties, vaak bestaande uit ruimtes met sterke atmosferen waarin de toeschouwer wordt ondergedompeld. De projecten, voor kinderen en volwassenen, variëren van grootschalige internationale opdrachten, tot kleinschalige werken.

Toch zijn er constanten. Ogenschijnlijk simpele doch technisch geavanceerde constructies van licht, film, optische illusies en geluid trekken de bezoekers een andere wereld in. Verlaten huizen komen opnieuw tot leven en grote hallen veranderen in ruimtes voor duistere, intieme ontmoetingen met onbekenden. Of je reist volgens de logica en visionaire ideeën van kinderen en wetenschappers door het heelal, de binnenkant van de aarde en de diepzee.

Nab producties houdt atelier in Zutphen. Ze hebben werk gemaakt voor vele festivals, theaters en musea in Europa zoals het Kröller-Müller Museum Arnhem, HetPaleis Antwerpen, Zomer van Antwerpen, Teatro a Corte, Torino, La Chartreuse, Villeneuve-les Avignon, Monuments Nationaux, In Situ-Marseille, Schauspielhaus Zürich, Blickfelder Zürich, Theaterspektake Zürich, Theaterformen Hannover,en nog vele andere grote en kleine organisaties ..

>> Lees hier een interview met Judith Nab door Mirjam van der Linden.

"In mijn loopbaan heb ik me verschillende disciplines eigen gemaakt; het begon met het opdoen van kennis over beweging, (opleiding Marcel Marceau en Etienne Decroux in Parijs). Ik woonde 6 jaar in Parijs en maakte mijn eerste voorstelling in een lange zomervakantie, met 3 spelers aan het Noordzeestrand dat met succes op het Oerol festival speelde. Ondertussen toerde ik ook met het gezelschap van Marcel Marceau langs de meest prachtige theaters in Europa, en stonden we op Broadway.

De interesse in beweging verlegde zich naar de beweging van materialen, een pop, een lap (ism Feike Boschma) naar het werken met beeldende kunst (opgegroeid met een vader die tekenaar en schilder is en een broer die beeldhouwer is).
Via een werkperiode bij het Italiaanse gezelschap Gioco Vita in Piacenza, leerde ik over licht en schaduwspel. Ik verdiepte me ook in optische illusies, special effects (oude 19e -eeuwse optische illusies als ook high tech vormen), en in animatie film (16 mm en digitaal). Een aantal jaar en 3 voorstellingen later had ik inmiddels een breed scala van ‘gereedschap’ gecreëerd. Dit resulteerde eerst in de vrij melancholische voorstelling ' Het Venster' waarvoor Alex Roeka een prachtig lied schreef. Daarna maakte ik meer videoclip-achtige voorstellingen /performances zoals Twilight (‘Dit is de mooiste voorstelling van het festival- Oerol krant), en een serie theatrale installaties in verlaten huizen (Antwerpen, Angouleme, Tinos (Gr). De muziek en de sountracks voor deze projecten werden gecomponeerd door Jacob ter Veldhuis.

Ik maakte grootschalige invasieve installaties op locatie, voor volwassenen.
Deze installaties waren na een lange bouwperiode /residentie altijd voor tenminste een maand open voor publiek.
Voorbeelden daarvan zijn het project Black Box, in Charleville Mezieres, in opdracht van het Institut de la Marionette in het kader van marionetten en technologie. Ik werkte destijds ook met levensgrote figuranten. (poppen) in combinatie met meer high tech video en special effects.
In een voormalig warenhuis bouwden we i.s.m. met videokunstenaar Pierre Duforreau, van Komplex Kapharnaum uit Lyon, een grote Magische box over twee etages waarin de bezoekers een duizelingwekkende 10 minuten beleefde. We bouwden er ook een prachtige bar en café bij. Het project stond er 6 maanden lang.

Andere voorbeelden op locatie zijn de huisprojecten; theatrale installaties in echte verlaten huizen, waarbij ik ook de geschiedenis van het huis en haar bewoners uitzocht. Hier heb ik er een 5 tal van gemaakt, o.a. voor de Zomer van Antwerpen. ‘Wie dit huis niet binnen gaat mist een parel’ schreef De Morgen in België. In Frankrijk schreef Libération:’ Een bal van objecten. Een poëtische installatie in een verlaten huis tot leven gewekt met 367 gemechaniseerde objecten.’

Er volgde een grootschalige installatie in verlaten hallen dat handelde over indirecte communicatie en imaginaire ontmoetingen. Gebaseerd op het intieme contact dat we kunnen hebben met mensen die we nooit hebben ontmoet ‘All the people I didn’t meet’ uitgevoerd in Antwerpen, Turijn en Amsterdam.

Dramma (Italie) "Het specifieke en mooie van dit werk is dat dit geen gesloten oeuvre is dat men wel of niet op prijs kan stellen, kan interpreteren of kan uitwerken. Het is een werkelijke plek om te scheppen, die zich door de interactie van de verschillende bezoekers vervolmaakt, verandert en ontwikkelt, gedurende de hele tijd dat de ruimte geopend is."

L'ALTRO (Italie)" Eerst komt het woord LYNCHiaans in me op bij Judith Nab. Vaak gebruiken we David Lynch wanneer er sprake is van mysterie, van dubbelzinnigheid, en van angst in de rode kamers van onze onderbewuste. Deze kamer wordt bevolkt door figuren (de bezoekers) die elkaar ontmoeten in het halfduister. Maar deze kamer is niet LYNCHiaans maar Nabiaans. En hier lijken wij ..op onszelf “

VanHet Paleis (Antwerpen), kreeg ik de opdracht om  iets in een bus te maken voor kinderen. Dit project werd De Grote Reis.

Met De Grote Reis willen we zoveel mogelijk kinderen  bereiken in buitengebieden en banlieues. Dat is gelukt. Zo hebben we met dit project jarenlang vele lange tours gedaan in Parijse banlieues. Ook vlak na de aanslagen op Charlie Hebdo, toen alle scholen en kinderen zwaar beveiligd werden. En zo kwamen we in de criminele achterbuurten van Toulouse, maar ook bij plattelands schooltjes ver boven in de Zwitserse bergen. Inmiddels hebben meer dan 55.000 kinderen deze grote reis gemaakt.

Bij het langlopende project ‘Mijn huis, de rest van de wereld en daarbuiten’ werd het mijn doel om zoveel mogelijk goede en leuke ideeën en gedachten van kinderen te verzamelen en dit te spiegelen en te vergelijken met ideeën van vooraanstaande wetenschappers. Om zodoende de manier van denken van kinderen een inspiratie te laten zijn voor het volwassen publiek. Zo vonden er ateliers plaats in onder meer Zurich ism Junges schauspielhaus, in Frankfurt op een school, in Parijs ism Theater La Villette, in diverse buitenwijken. Dit leidde tot veel inspirerend materiaal van kinderen dat vorm kreeg in de installatie, in een boek, en in een eigen krant.
In mei 2022 stond het project nog in l Hexagone, Grenoble.
Vele prachtige recensies van deze projecten staan ook op de website.
Maar hier nog een fragment van Tuur Devens , sept 2022 na de serie in Tongeren :

‘Kinderen, wetenschappers en de kunstenaars die deze installatie hebben vormgegeven, dat zijn de echte homines ludentes die onze aarde, onze wereld zo broodnodig heeft, die onze wereld verbeelding schenken, die schoonheid aan de imperfectie geven. Met mooi gedoseerd boeiend beeld- en geluidsmateriaal creëert Judith Nab samen met haar team, de kinderen en de wetenschappers een warme sfeer waarin inspiratie troef is. Wij dolen mee in een ontdekkingstocht naar verwondering. Dromen kennen geen grenzen, fantasie is oneindig. Ze overtreffen de werkelijkheid. Geef ze dus alle kansen om werkelijkheid te worden. De installatie ontroert.

Na deze intense beleving whats'app ik direct een paar buren: “Absolute aanrader in Tongeren: theaterinstallatie Mijn huis de rest van de wereld en daarbuiten. Kinderen wetenschap en kunst. Bijzonder en aangrijpend. Duurt drie kwartier. Nog dit weekend op verschillende uren. Zie MoMeNT.” De buren zijn gaan kijken, en ook zij hebben genoten van deze stimulerende en inspirerende installatie. Iedereen moet dit zien en beleven!

Ook mijn vooralsnog laatste project uit 2021; Flash Me Back, gemaakt in Corona-tijd, is een lofzang op de manier van kijken van een kind. De installatie voor 1 persoon per keer vindt plaats in een 3 meter hoge foto camera op een statief van 1m 80. Samen een object van 4m80 hoog.
Het gaat over de eerste 4 jaar van een mensenleven, wanneer je als mens nog niet weet wat de dingen zijn en waarvoor ze dienen, waardoor je ze juist zo goed kan zien. In 9 minuten wordt de bezoeker, via de stem en beelden van een kind, teruggevoerd naar deze eerste 4 jaar waarin je als ouder  het geluk hebt dat je af en toe kan (proberen) mee (te) kijken door de ogen van het kind. Het doel is niet om belerend te zijn, maar om die aanstekelijke manier van kijken een inspirator te laten zijn, en het gevoel, deze kwaliteit, wellicht enigszins terug te vinden in jezelf.

Om vele redenen is het voor mij nooit van belang geweest hoe nieuw het werk is dat ik toon. Ik wilde en nog vooral veel publiek en kinderen bereiken. Hoe en waar dan ook. Zolang het project inspireert, zolang het publiek met volle teugen geniet en geïnspireerd raakt, is het project mijns inziens springlevend. Ook heeft het deze maner van doen me in staat gesteld van de projecten te leven (min of meer) en geen structurele subsidie te ‘hoeven‘ aanvragen. Het is dan ook lastig een lijn te ontdekken, oftewel het zogenaamde ‘doorgroeien als organisatie’ te constateren. Het werk staat overal. Van chique theaterfestivals, gerespecteerde kunstencentra en musea tot kleine plaatselijke evenementen en scholen.

De projecten zijn een uiting van een idee, en van een manier van werken; een omgeving creëerden met behulp van alle mogelijke middelen als licht, geluid, animatie, bewegende objecten, special effects, film (16 mm) en video, waarin de toeschouwer het middelpunt is. De laatste jaren vindt er een overlap plaats met het maken en organiseren van andere vormen zoals lezingen met gasten (veelal wetenschappers), ateliers met kinderen, een krant, een boek, exposities. Dit vat ik graag samen onder de noemer ‘filosofie, ateliers en publicaties.’   Judith Nab .


 

Het oeuvre van Judith Nab producties  is een ode aan het onbekende en de verbeelding. Vandaar dat Nab zich ook in haar kunstenaarschap niet wil vastleggen: Samen met componist Simone Giacomini, filmmaker Tessa Janssen, en geluidsman Han de Jonge maken zij theatrale installaties, vaak bestaande uit ruimtes met sterke atmosferen waarin de toeschouwer wordt ondergedompeld. De projecten, voor kinderen en volwassenen, variëren van grootschalige internationale opdrachten, tot kleinschalige werken.

Toch zijn er constanten. Ogenschijnlijk simpele doch technisch geavanceerde constructies van licht, film, optische illusies en geluid trekken de bezoekers een andere wereld in. Verlaten huizen komen opnieuw tot leven en grote hallen veranderen in ruimtes voor duistere, intieme ontmoetingen met onbekenden. Of je reist volgens de logica en visionaire ideeën van kinderen en wetenschappers door het heelal, de binnenkant van de aarde en de diepzee.

Nab producties houdt atelier in Zutphen. Ze hebben werk gemaakt voor vele festivals, theaters en musea in Europa zoals het Kröller-Müller Museum Arnhem, HetPaleis Antwerpen, Zomer van Antwerpen, Teatro a Corte, Torino, La Chartreuse, Villeneuve-les Avignon, Monuments Nationaux, In Situ-Marseille, Schauspielhaus Zürich, Blickfelder Zürich, Theaterspektake Zürich, Theaterformen Hannover,en nog vele andere grote en kleine organisaties ..

>> Lees hier een interview met Judith Nab door Mirjam van der Linden.

"In mijn loopbaan heb ik me verschillende disciplines eigen gemaakt; het begon met het opdoen van kennis over beweging, (opleiding Marcel Marceau en Etienne Decroux in Parijs). Ik woonde 6 jaar in Parijs en maakte mijn eerste voorstelling in een lange zomervakantie, met 3 spelers aan het Noordzeestrand dat met succes op het Oerol festival speelde. Ondertussen toerde ik ook met het gezelschap van Marcel Marceau langs de meest prachtige theaters in Europa, en stonden we op Broadway.

De interesse in beweging verlegde zich naar de beweging van materialen, een pop, een lap (ism Feike Boschma) naar het werken met beeldende kunst (opgegroeid met een vader die tekenaar en schilder is en een broer die beeldhouwer is).
Via een werkperiode bij het Italiaanse gezelschap Gioco Vita in Piacenza, leerde ik over licht en schaduwspel. Ik verdiepte me ook in optische illusies, special effects (oude 19e -eeuwse optische illusies als ook high tech vormen), en in animatie film (16 mm en digitaal). Een aantal jaar en 3 voorstellingen later had ik inmiddels een breed scala van ‘gereedschap’ gecreëerd. Dit resulteerde eerst in de vrij melancholische voorstelling ' Het Venster' waarvoor Alex Roeka een prachtig lied schreef. Daarna maakte ik meer videoclip-achtige voorstellingen /performances zoals Twilight (‘Dit is de mooiste voorstelling van het festival- Oerol krant), en een serie theatrale installaties in verlaten huizen (Antwerpen, Angouleme, Tinos (Gr). De muziek en de sountracks voor deze projecten werden gecomponeerd door Jacob ter Veldhuis.

Ik maakte grootschalige invasieve installaties op locatie, voor volwassenen.
Deze installaties waren na een lange bouwperiode /residentie altijd voor tenminste een maand open voor publiek.
Voorbeelden daarvan zijn het project Black Box, in Charleville Mezieres, in opdracht van het Institut de la Marionette in het kader van marionetten en technologie. Ik werkte destijds ook met levensgrote figuranten. (poppen) in combinatie met meer high tech video en special effects.
In een voormalig warenhuis bouwden we i.s.m. met videokunstenaar Pierre Duforreau, van Komplex Kapharnaum uit Lyon, een grote Magische box over twee etages waarin de bezoekers een duizelingwekkende 10 minuten beleefde. We bouwden er ook een prachtige bar en café bij. Het project stond er 6 maanden lang.

Andere voorbeelden op locatie zijn de huisprojecten; theatrale installaties in echte verlaten huizen, waarbij ik ook de geschiedenis van het huis en haar bewoners uitzocht. Hier heb ik er een 5 tal van gemaakt, o.a. voor de Zomer van Antwerpen. ‘Wie dit huis niet binnen gaat mist een parel’ schreef De Morgen in België. In Frankrijk schreef Libération:’ Een bal van objecten. Een poëtische installatie in een verlaten huis tot leven gewekt met 367 gemechaniseerde objecten.’

Er volgde een grootschalige installatie in verlaten hallen dat handelde over indirecte communicatie en imaginaire ontmoetingen. Gebaseerd op het intieme contact dat we kunnen hebben met mensen die we nooit hebben ontmoet ‘All the people I didn’t meet’ uitgevoerd in Antwerpen, Turijn en Amsterdam.

Dramma (Italie) "Het specifieke en mooie van dit werk is dat dit geen gesloten oeuvre is dat men wel of niet op prijs kan stellen, kan interpreteren of kan uitwerken. Het is een werkelijke plek om te scheppen, die zich door de interactie van de verschillende bezoekers vervolmaakt, verandert en ontwikkelt, gedurende de hele tijd dat de ruimte geopend is."

L'ALTRO (Italie)" Eerst komt het woord LYNCHiaans in me op bij Judith Nab. Vaak gebruiken we David Lynch wanneer er sprake is van mysterie, van dubbelzinnigheid, en van angst in de rode kamers van onze onderbewuste. Deze kamer wordt bevolkt door figuren (de bezoekers) die elkaar ontmoeten in het halfduister. Maar deze kamer is niet LYNCHiaans maar Nabiaans. En hier lijken wij ..op onszelf “

VanHet Paleis (Antwerpen), kreeg ik de opdracht om  iets in een bus te maken voor kinderen. Dit project werd De Grote Reis.

Met De Grote Reis willen we zoveel mogelijk kinderen  bereiken in buitengebieden en banlieues. Dat is gelukt. Zo hebben we met dit project jarenlang vele lange tours gedaan in Parijse banlieues. Ook vlak na de aanslagen op Charlie Hebdo, toen alle scholen en kinderen zwaar beveiligd werden. En zo kwamen we in de criminele achterbuurten van Toulouse, maar ook bij plattelands schooltjes ver boven in de Zwitserse bergen. Inmiddels hebben meer dan 55.000 kinderen deze grote reis gemaakt.

Bij het langlopende project ‘Mijn huis, de rest van de wereld en daarbuiten’ werd het mijn doel om zoveel mogelijk goede en leuke ideeën en gedachten van kinderen te verzamelen en dit te spiegelen en te vergelijken met ideeën van vooraanstaande wetenschappers. Om zodoende de manier van denken van kinderen een inspiratie te laten zijn voor het volwassen publiek. Zo vonden er ateliers plaats in onder meer Zurich ism Junges schauspielhaus, in Frankfurt op een school, in Parijs ism Theater La Villette, in diverse buitenwijken. Dit leidde tot veel inspirerend materiaal van kinderen dat vorm kreeg in de installatie, in een boek, en in een eigen krant.
In mei 2022 stond het project nog in l Hexagone, Grenoble.
Vele prachtige recensies van deze projecten staan ook op de website.
Maar hier nog een fragment van Tuur Devens , sept 2022 na de serie in Tongeren :

‘Kinderen, wetenschappers en de kunstenaars die deze installatie hebben vormgegeven, dat zijn de echte homines ludentes die onze aarde, onze wereld zo broodnodig heeft, die onze wereld verbeelding schenken, die schoonheid aan de imperfectie geven. Met mooi gedoseerd boeiend beeld- en geluidsmateriaal creëert Judith Nab samen met haar team, de kinderen en de wetenschappers een warme sfeer waarin inspiratie troef is. Wij dolen mee in een ontdekkingstocht naar verwondering. Dromen kennen geen grenzen, fantasie is oneindig. Ze overtreffen de werkelijkheid. Geef ze dus alle kansen om werkelijkheid te worden. De installatie ontroert.

Na deze intense beleving whats'app ik direct een paar buren: “Absolute aanrader in Tongeren: theaterinstallatie Mijn huis de rest van de wereld en daarbuiten. Kinderen wetenschap en kunst. Bijzonder en aangrijpend. Duurt drie kwartier. Nog dit weekend op verschillende uren. Zie MoMeNT.” De buren zijn gaan kijken, en ook zij hebben genoten van deze stimulerende en inspirerende installatie. Iedereen moet dit zien en beleven!

Ook mijn vooralsnog laatste project uit 2021; Flash Me Back, gemaakt in Corona-tijd, is een lofzang op de manier van kijken van een kind. De installatie voor 1 persoon per keer vindt plaats in een 3 meter hoge foto camera op een statief van 1m 80. Samen een object van 4m80 hoog.
Het gaat over de eerste 4 jaar van een mensenleven, wanneer je als mens nog niet weet wat de dingen zijn en waarvoor ze dienen, waardoor je ze juist zo goed kan zien. In 9 minuten wordt de bezoeker, via de stem en beelden van een kind, teruggevoerd naar deze eerste 4 jaar waarin je als ouder  het geluk hebt dat je af en toe kan (proberen) mee (te) kijken door de ogen van het kind. Het doel is niet om belerend te zijn, maar om die aanstekelijke manier van kijken een inspirator te laten zijn, en het gevoel, deze kwaliteit, wellicht enigszins terug te vinden in jezelf.

Om vele redenen is het voor mij nooit van belang geweest hoe nieuw het werk is dat ik toon. Ik wilde en nog vooral veel publiek en kinderen bereiken. Hoe en waar dan ook. Zolang het project inspireert, zolang het publiek met volle teugen geniet en geïnspireerd raakt, is het project mijns inziens springlevend. Ook heeft het deze maner van doen me in staat gesteld van de projecten te leven (min of meer) en geen structurele subsidie te ‘hoeven‘ aanvragen. Het is dan ook lastig een lijn te ontdekken, oftewel het zogenaamde ‘doorgroeien als organisatie’ te constateren. Het werk staat overal. Van chique theaterfestivals, gerespecteerde kunstencentra en musea tot kleine plaatselijke evenementen en scholen.

De projecten zijn een uiting van een idee, en van een manier van werken; een omgeving creëerden met behulp van alle mogelijke middelen als licht, geluid, animatie, bewegende objecten, special effects, film (16 mm) en video, waarin de toeschouwer het middelpunt is. De laatste jaren vindt er een overlap plaats met het maken en organiseren van andere vormen zoals lezingen met gasten (veelal wetenschappers), ateliers met kinderen, een krant, een boek, exposities. Dit vat ik graag samen onder de noemer ‘filosofie, ateliers en publicaties.’   Judith Nab .