Terwijl we sliepen
over opgroeien tijdens oorlog (project in wording )

Deze theatrale installatie wordt gemaakt in het kader van de viering '80 jaar vrijheid'.

Terwijl we sliepen laat zich het beste omschrijven als een beeldend muzikaal concert van zes kindfiguren.

In een getekend bos, dat rondom in de ruimte te zien is, ziet de bezoeker zes kinderlijke figuren. Een aantal kinde­ren zitten op een boomstam, een paar staan. Het lijkt alsof ze luisteren naar de geluiden in het bos.

Ze zijn heel alert. Van slechts een enkel kind zien we het gezicht goed. De kinderen variëren in leeftijd van 0 tot 15 jaar. Het publiek zit deels tussen hen in. Ze zijn opgenomen als onderdeel in de omgeving.

Dan begint een van de kindfiguren te spreken. Eerst spreken zij één voor één. Ze vertellen over zaken die ze van volwassenen hebben gehoord. Soms in heel concrete bewoordingen, (‘er is een oorlog gaande’ ) vaker nog is het onduidelijk. De bezoeker weet meer dan zij.

De kinderen weten niet waar hun ouders zijn en waar ze zich mee bezighouden.Ondertussen gaat het (aangepaste) dagelijkse leven door, ze eten wat, ze spelen, ze lezen, het waait, het regent.

In de ruimte rondom worden (via getekende animaties) deze dagelijkse taferelen zichtbaar en wisselen ze zich af met beelden van wat zich in hun hoofden afspeelt; dingen die ze hebben meegemaakt, dingen waar ze bang voor zijn. Dan spreken de kinderen weer tezamen, als in een koor. Soms sprookjesachtig mooi en onwerkelijk, dan weer dwingend, ritmisch en aanzwellend.

Een muzikale beeldende ervaring ontvouwt zich, het begint als een toneelstuk maar ontvouwt zich via een ritmische collage op tot een beeldend concert achtige ervaring.

Gevoelens van ongeloof, angst, verdriet, geweld nemen bezit van de ruimte maar ook gevoelens van opluchting, kracht en  verbeelding. De bezoeker is deelgenoot. Langzamerhand leert de bezoeker de kindfiguren kennen, en komen zij te weten wat er aan de hand is. Het publiek begrijpt welke keuzes sommige kinderen later, eenmaal volwassen, hebben gemaakt. De kinderen weten het zelf nog niet. Zij zijn overgeleverd aan de omstandigheden.

De structuur en setting zijn gebaseerd op het toneelstuk 'De Blinden' van Maurice Maeterlinck.

Helaas kunnen we concluderen dat we allemaal twee of drie hand-shakes verwijderd zijn van iemand die een oorlog moest meemaken.

Het project is een requiem, voor het verloren kind, en een ode aan de enorme kracht van de mens, het kind, de mens, die kan of eigenlijk moet blijven geloven in het goede.

Exacte speeldata zie agenda

 

 

In 2025 vieren we dat de Tweede Wereldoorlog 80 jaar geleden ten einde kwam. Door het hele land staan we erbij stil dat Nederland werd bevrijd.

Wij vieren de vrijheid. Nooit meer oorlog! Maar in Oekraïne woedt nog steeds een oorlog. Er laaide een verschrikkelijke oorlog op tussen Israël en Palestina en er wordt amper aandacht besteed aan oorlogen die op dit moment al jaren op andere plekken plaatsvinden. Hoe kan het dat de wereld toekijkt hoe kinderen bij bosjes sterven? Hoe kan het dat niemand dit zou toelaten en het toch gebeurt? Hoe kunnen mensen die in vrijheid opgroeien zich hiertoe verhouden?

Is het mogelijk dat we ooit iets leren van oorlog?


Stemmen en tekeningen:

vele kinderen en volwassenen die hun verhaal vertelden.

Animaties:

Frederieke Mooij

Muziek:

Simone Giacomini

16 mm Film & videomontage:

Tessa Janssen

Bijdrage fabricage kind- figuren:

Eveline van Duyl

Landschapstekeningen:

Dirck Nab

Regie, concept en animaties:

Judith Nab

 

 

share via Facebook

share via X