In een getekend bos, dat rondom in de ruimte te zien is, ziet de bezoeker vijf kinderlijke figuren. Een aantal kinderen zitten op een boomstam, een paar staan. Een ander zit bovenin een van de bomen die in de ruimte staan. Het lijkt alsof ze luisteren naar de geluiden in het bos.
Ze zijn heel alert. Van slechts een enkel kind zien we het gezicht goed. De kinderen variëren in leeftijd van 0 tot 15 jaar. Het publiek zit deels tussen hen in op daar voor bestemde plekken. Ze zijn opgenomen als onderdeel in de omgeving. Dan begint een van de kindfiguren te spreken. Eerst spreken zij één voor één. Ze vertellen over hun leven, en over zaken die ze van volwassenen hebben gehoord. Soms in heel concrete bewoordingen, (‘er is een oorlog gaande’ ) soms ook is het onduidelijk waarover ze precies spreken. De bezoeker weet meer dan zij.
De kinderen weten niet precies waar de volwassenen zijn en waar ze zich mee bezighouden. Ze weten niet dat het gevaarlijke zaken zijn die nog een lange nasleep krij gen. Ondertussen gaat het (aangepaste) dagelijkse leven door, ze eten wat, ze spelen, ze lezen, het waait, het regent.
In de ruimte rondom worden (via getekende animaties) deze dagelijkse taferelen zichtbaar en wisselen ze zich af met beelden van wat zich in hun hoofden afspeelt; dingen die ze hebben meegemaakt, dingen waar ze bang voor zijn. Dan spreken de kinderen weer tezamen, als in een koor. Soms sprookjesachtig mooi en onwerkelijk, dan weer dwingend, ritmisch en aanzwellend.
Een muzikale beeldende ervaring ontvouwt zich, die be gint als een verhaal en zich via een ritmische collage van deels onverstaanbare texten opbouwt en ontwikkelt.
Gevoelens van ongeloof, angst, verdriet, geweld nemen bezit van de ruimte maar ook van opluchting, oerkracht en menselijke verbeelding. De bezoeker is deelgenoot. Langzamerhand leert de bezoeker de kindfiguren kennen, en komen zij te weten wat er aan de hand is. Het publiek begrijpt welke keuzes sommige kinderen later, eenmaal volwassen, hebben gemaakt. De kinderen weten het zelf nog niet. Zij zijn overgeleverd aan de omstandigheden.
In 2025 vieren we dat de Tweede Wereldoorlog 80 jaar geleden ten einde kwam. Door het hele land staan we erbij stil dat Nederland werd bevrijd.
Wij vieren de vrijheid. Nooit meer oorlog! Maar in Oekraïne woedt nog steeds een oorlog. Er laaide een verschrikkelijke oorlog op tussen Israël en Palestina en er wordt amper aandacht besteed aan oorlogen die op dit moment al jaren op andere plekken plaatsvinden. Hoe kan het dat de wereld toekijkt hoe kinderen bij bosjes sterven? Hoe kan het dat niemand dit zou toelaten en het toch gebeurt? Hoe kunnen mensen die in vrijheid opgroeien zich hiertoe verhouden?
Is het mogelijk dat we ooit iets leren van oorlog?